Bij interframe videocompressie worden meerdere frames (afbeeldingen) gebruikt om een video te coderen. Het coderingproces maakt gebruik van het feit dat veel frames in een video vergelijkbaar zijn met elkaar, en dus hoeft de coder alleen de verschillen tussen de frames op te slaan. Dit kan worden gedaan met verschillende technieken, zoals bewegingscompensatie, waarbij objecten of regio’s in het frame worden geïdentificeerd en gevolgd die van frame naar frame zijn verplaatst, en alleen de verschillen tussen hun posities worden opgeslagen.
Intraframe videocompressie daarentegen houdt in dat elk frame van een video onafhankelijk wordt gecodeerd van alle andere frames. Dit betekent dat elk frame wordt gecodeerd met behulp van zijn eigen set aan gegevens, zonder verwijzing naar een ander frame. Intraframe videocompressie kan computationally intensiever zijn dan interframe-compressie, maar het heeft de voordeel dat het toegang tot individuele frames binnen de video mogelijk maakt, wat handig is voor toepassingen zoals videobewerking.